(اهداف وکاربرد های api )در برنامه نویسی کامپیوتر، یک رابط کاربردی برنامه نویسی(API) مجموعه ای از زیرروال ها (Subroutine)، تعاریف، پروتکل ها و ابزار ها به منظور ساخت یک نرم افزار کاربردی می باشد.
API چیست؟
به زبان عامیانه تر، API مجموعه ای از روش های تعریف شده و شفاف به منظور ارتباط بین اجزا مختلف نرم افزار می باشد. یک API خوب با فراهم کردن سنگ بناهای لازم، توسعه یک نرم افزار کامپیوتری را آسان تر می کند. یک API می تواند برای یک سیستم تحت وب، سیستم عامل، سیستم بانک اطلاعاتی، سخت افزار کامپیوتر و یا کتابخانه نرم افزار طراحی شده باشد. مشخصات API می تواند شکل های مختلفی داشته باشد اما این مشخصات اغلب شامل روال ها، ساختمان داده ها، دسته های اشیا، متغیر ها یا دستورات فراخوانی می باشد. POSIX، Microsoft Windows API، C++ Standard Template Library و Java API مثال هایی از حالت های مختلف API هستند. معمولا مستند سازی نیز برای API ها ارائه می شود تا استفاده از آن ها را راحت تر کند .
هدف
همان طور که یک رابط کاربری گرافیکی استفاده از نرم افزار را برای کاربران آسان تر می کند رابط های کاربردی برنامه نویسی نیز استفاده از برخی تکنولوژی های خاص به منظور ساخت نرم افزار ها را برای توسعه دهندگان آسان تر می کند. با انتزاع پایه های اولیه و تنها آشکار کردن اشیا یا اقداماتی که توسعه دهنده به آن نیاز دارد API ها در واقع برنامه نویسی را ساده سازی می کنند. در حالی که یک رابط گرافیکی برای یک کلاینت ایمیل می تواند دکمه ای را برای کاربر در نظر بگیرد که تمامی مراحل لازم برای دریافت و مشخص کردن ایمیل های دریافتی جدید را انجام دهد یک API برای استفاده از فایل ها به عنوان ورودی و خروجی می تواند برای توسعه دهنده تابعی را فراهم کند که بدون نیاز به این که او عملیات فایل سیستمی را که در پشت صحنه اتفاق می افتد درک کند، یک فایل را از محلی به محل دیگر کپی می کند.
کاربردهای API
کتابخانه ها و چارچوب ها (فریم ورک)
یک API معمولا به یک کتابخانه نرم افزار مرتبط می شود. API رفتار مورد انتظار را توصیف و تجویز می کند در حالی که کتابخانه پیاده سازی واقعی این مجموعه قوانین به شمار می رود. یک API می تواند چندین پیاده سازی به شکل کتابخانه های مختلف که دارای رابط برنامه نویسی یکسانی هستند داشته باشد( یا حتی نداشته باشد و به صورت انتزاعی عمل کند). جدایی API از پیاده سازی آن می تواند به برنامه های نوشته شده به یک زبان خاص اجازه دهد تا تا از کتابخانه هایی که به زبان های دیگر نوشته شده اند استفاده کنند. برای مثال چون Scala و Java به بایت کدِ سازگار، کامپایل می شوند توسعه دهندگان Scala می توانند از هر نوع API جاوا استفاده کنند.
کاربرد API ها می تواند بسته به نوع زبان برنامه نویسی مورد استفاده، متفاوت باشد. یک API برای یک زبان رویه ای مانند Lua می تواند عمدتا شامل روال های پایه به منظور اجرای کد، دستکاری داده ها و برطرف کردن خطاها باشد در حالی که یک API برای یک زبان برنامه نویسی شی گرا مانند جاوا مشخصاتی از دسته ها و اسلوب های هر دسته را ارائه می کند.
قید های زبانی نیز جز API ها به شمار می روند. با نگاشتن ویژگی ها و توانایی های یک زبان به یک رابط که به زبان دیگری در حال اجرا می باشد، یک قید زبانی این امکان را فراهم می کند که از یک کتابخانه یا سرویس که به یک زبان نوشته شده است به هنگام توسعه نرم افزار های مختلف در زبان های دیگر استفاده شود. ابزار هایی نظیر SWIG و F2PY-که یک رابط ساز از فرترن به پایتون می باشد – ساخت چنین رابط هایی را آسان تر می کنند.
یک API همچنین می تواند به یک چارچوب نرم افزاری مرتبط شود: یک چارچوب می تواند مبتنی بر چندین کتابخانه باشد که در حال اجرای API های مختلفی هستند. اما برخلاف کاربرد معمول API، دسترسی به رفتار تعیین شده در بدنه چارچوب به واسطه گسترش محتوای آن با دسته های جدیدی که وارد خود چارچوب می شوند انجام می گیرد. علاوه بر این، کنترل جریان کلی برنامه می تواند از کنترل فراخواننده خارج باشد و با استفاده از وارونگی کنترل یا مکانیزمی مشابه آن، در اختیار چارچوب قرار بگیرد.
مطالعه بیشتر